แต่นั่นไม่ใช่ปัญหา ปัญหาคือหลายๆ ครั้งคำพูดล้อเล่นของคุณมันดูจริงซะเหลือเกิน ดังนั้น เราต้องมีข้อตกลงร่วมกันหน่อย ถ้าเมื่อไหร่ที่พูดจริงแบบจริงๆ ให้เอามือทาบกับอก … เมื่อไหร่ที่พูดดูเหมือนจริง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่ ให้เอามือแตะจมูก
ตอนออกมาจากโรงหนัง เพื่อนสาวที่ไปด้วยกันพูดความรู้สึกแรกออกมาว่า ‘ไม่เห็นตัวละครพระเอกมันจะได้เรียนรู้อะไร’
เราตอบไปว่า ‘มันจำเป็นที่ตัวละครต้องได้รับบทเรียนไปซะทุกครั้งเลยเหรอ … จากเรื่องนี้คนที่ได้เรียนรู้น่าจะเป็นคนดูมากกว่านะ’ แล้วแบบ หนังมันสนุกดีนะ ตลกและโรแมนติกในแบบที่หนังในหน้าตาแบบนี้ควรจะเป็น…. เพื่อนไม่พูดอะไรต่อ เดาว่าอาจจะกำลังด่าในใจว่า แหม.. อีนี่กวนตีน
เราคิดแบบนั้นจริงๆ … ปัญหาหลักของหนังรักในช่วงหลังๆ มักจะมีศูนย์กลางอยู่ที่ความสมจริงของโลกในเรื่อง และความลึกในฐานะมนุษย์ของตัวละคร หนังเรื่องนี้เกินระดับมาตรฐานในจุดนี้ (โอเค … ถึงแม้มาตรฐานความสมจริงของหนังใน genre นี้มันจะไม่สูงนักก็เหอะ >< แต่ก็ยังเกินมาตรฐานไง)
ในแกงค์กลุ่มบำบัด โรคติดเซ็กส์ (Sex Addict) เราเลยจะเจอกับ
Mike: สมาชิกรุ่นใหญ่ของกลุ่ม ผู้ประสบความสำเร็จในการควบคุมภาวะของตัวเองมากว่า 15 ปี เอาใจใส่ ให้อภัย ใจดี กับทุกคน แต่ดันมีปัญหาปมใหญ่โตกับลูกตัวเอง
Adam: สมาชิกรุ่นกลาง ลด ละ เลิก เซ็กส์มาได้ 5 ปี … ดูเหมือนจะอยู่ในระดับชีวิตที่ดี แต่ก็นะ สมดุลอันเป็นตลอดกาลไม่มีอยู่จริง โดยเฉพาะเมื่อตอนมาเจอกับ Phoebe นางเอกของเค้า
Neil: โดยปกติแล้วตัวละครลุคแบบนี้ (อ้วนเผละ ชีวิตดูเละเทะ เนิร์ดแบบไม่หล่อ) จะรับบทมนุษย์ Looser แบบโคตรๆ จะ Looser ในหนัง แต่ในนี้ ถึงแม้ชีวิตส่วนตัวจะเละเพราะ Sex Addict แต่ Neil เป็นคุณหมอที่จริงจังและประสบความสำเร็จกับหน้าที่การงานใช้ได้เลยทีเดียว ไม่ได้เป็นไอ้ขี้แพ้แบบสมบูรณ์แบบ
Dede: ตัวละครพังค์ๆ พิงค์ๆ ผู้ดูจะพังได้ง่ายๆ … แต่ก็นั่นแหละ บางครั้งโชคชะตาก็ใจดีส่งสัญญาณให้เราเป็นระยะๆ ถึงเราจะดูเหมือนใกล้พัง แต่มันก็อาจจะไม่ได้แย่ขนาดนั้นก็ได้ หรืออีกนัยยะหนึ่ง ตัวละครที่ผ่านการใช้ชีวิตเละเทะๆ มา เมื่อยามที่จะเปลี่ยนแปลง เค้าจะแข็งแรงพอจะรับมือกับตัวเองได้
เคยบอกคุณว่าคุณค่อนข้างมองโลกในแง่ร้าย (เอามือทาบอก) แต่ฉันโอเครับได้ (แอบเอามือเขี่ยจมูกตัวเอง)
ในขณะที่คุณคงแปลกใจเรื่อยๆ ว่าเราชื่มชมอะไรนักหนากับตรรกะโลกสวยเกินจริงในหนังรัก มนุษย์บ้าหนังอย่างเราก็คงทำอะไรไปไม่ได้มากกว่ายืนยันว่า หนังที่ว่าด้วยความสัมพันธ์ทั้งหลายแหล่บนโลกใบนี้ มันมีประโยชน์ช่วยให้เรามองเห็นอะไรในภาพกว้างที่มากกว่าตัวเอง และเรื่องของตัวเองได้จริงๆ นะ …
แต่บางทีเราอาจจะเสพย์ติดหนังรักมากไป ถ้าเมืองไทยมีวัฒนธรรมกิจกรรมกลุ่มบำบัด มี group therapy แบบในหนังฝรั่ง อาจจะลองไปดูก็ได้
ทั้งหมดทั้งมวล บางทีการดูหนังรักอาจเป็นวิธีบำบัดส่วนตัวของเราอย่างหนึ่ง ไม่มีหนังรักอาจจะแย่กว่านี้
ส่วนของคุณน่ะเหรอ … สารภาพว่าหลังดูหนังเรื่องนี้จบเราไปเสิร์ชหาภาวะ Sex Addict อย่างจริงจังด้วยความเป็นห่วงอ่านจบ ก็เบาใจ (บรรจงเอามือทาบอก) …. คุณไม่ได้เป็นโรคติดเซ็กส์หรอก คุณน่าจะแค่ขี้เหงา และปฏิเสธใครต่อใครไม่ค่อยจะเป็น เราเข้าใจ (เปลี่ยนจากแตะจมูกเป็นไขว้นิ้วแทน)
แต่ยังไงซะ ต่อให้พ้นจากเรื่อง Sex Addict ก็ยังอยากให้คุณได้ดูหนังเรื่องนี้อยู่ดีนะ บางทีไอเดียบางอย่างในเรื่องอาจให้แง่คิดอะไรกับมนุษย์หัวก้าวหน้า ปัญญาชน ฮิปเตอร์ (อย่าถามว่าเป็นคำด่าหรือคำชม) ผู้ไม่เชื่อและประกาศตัวเองว่าไม่มีศาสนา พูดว่าศาสนาคือยาฝิ่นมอมเมาประชาชน อย่างคุณได้ คือบางทีมันไม่ต้องเป็นศาสนาก็ได้ แต่เมื่อคุณกำลังพัง คุณต้องหาให้เจอ ว่าสิ่งที่ช่วยทำให้ตัวเองดีขึ้นคืออะไร
ต่อให้เลยจุด ‘เกลียดทุกคนแต่ยังรักคุณ’ แบบนางเอกมาไกลฝั่งกันโข เราก็ยังอยากให้คุณมีชีวิตอยู่ได้อย่างมีความสุขอยู่ดี (เอามือทาบอกตัวเอง อย่างจริงจัง)
Thanks so much to let me share…
always
Thanks for Sharing (2012)
Director: Stuart Blumberg
7.2/10
